Το θλιβερό τέλος της αγαπημένης «μαμάς» του ελληνικού κινηματογράφου – Στην κηδεία της ήταν ελάχιστοι
Ήταν από τις πιο συμπαθητικές παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου που έγινε γνωστή ως μητέρα του Κώστα Βουτσά
Ο λόγος για την ηθοποιό Μαίρη Μεταξά, που γεννήθηκε στη Βόρεια Θράκη και μεγάλωσε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια. Τη δεκαετία του ’20 χόρευε ήδη σαν μπαλαρίνα σε παραστάσεις και έκανε τα πρώτα της βήματα στο θέατρο.
Μέχρι τα 40 της χρόνια δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στον κινηματογράφο. Ο πρώτος της ρόλος ήρθε το 1958 στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή», όπου υποδύθηκε μια χωριάτισσα που πήγε το μωρό της για να το γιατρέψει η μαμή Γεωργία Βασιλειάδου.
Tα πρώτα χρόνια έπαιζε περιστασιακά στον κινηματογράφο. Ο άνθρωπος που «απογείωσε» την καριέρα της ήταν ο Δαλιανίδης, ο οποίος της έδωσε δεκάδες ρόλους στις ταινίες του που σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Τότε, καθιερώθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους, υποδυόμενη συχνά τη φωνακλού μητέρα του Βουτσά.
Τη δεκαετία του ’60 έπαιξε στις ταινίες «Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ», «Νύχτα γάμου», « 5 γυναίκες για έναν άνδρα», «Γαμπρός απ’ το Λονδίνο», «Η ωραία του κουρέα» και «Το ανθρωπάκι» .
Το 1973 έκανε την τελευταία της εμφάνιση στον κινηματογράφο στην ταινία «20 γυναίκες κι εγώ». Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε κάποιους ρόλους στην τηλεόραση και συμμετείχε στο σήριαλ «Ο Ονειροπαρμένος» (ΥΕΝΕΔ) και στη θρυλική σειρά «Η γειτονιά μας».
Αργότερα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει οριστικά την υποκριτική, καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική ανεπάρκεια, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής ήταν κανίστρια. Τον Ιανουάριο του 1987, νοσηλεύτηκε εσπευσμένα στο Σισμανόγλειο με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.
Στο πλευρό της ήταν μόνο ο κινηματογραφικός της «γιος» Κώστας Βουτσάς. Δεν είχε αποκτήσει παιδιά ούτε είχε παντρευτεί. Στις 10 Ιανουαρίου άφησε την τελευταία της πνοή μόνη και ξεχασμένη από τους συναδέλφους και τους συγγενείς της.
Στην κηδεία της στο Νεκροταφείου Ζωγράφου ελάχιστοι τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία. Ανάμεσα τους ο ηθοποιός Αρτέμης Μάτσας που στον επικήδειο είπε: Έφυγες τυλιγμένη στη μοναξιά. Αλλά ο θάνατος στην εποχή μας θέλει δημόσιες σχέσεις».
