Θρήνος στον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο
Πέθανε ο Τάκης Οικονομόπουλος – Θρήνος στον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός “έχασαν” δυο μεγάλες μορφές τους
Πέθαvε ο Τάκης Οικονομόπουλος
Στο πένθος βυθίστηκε το βράδυ της Δευτέρας (10.02.2025) η οικογένεια του Παναθηναϊκού.
Ο θρυλικός τερματοφύλακας των “πρασίνων” και του ελληνικού ποδοσφαίρου, Τάκης Οικονομόπουλος, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών.
αν λαβωμένος αετός, απέδωσε τιμές στον «στρατηγό». Ένα πονεμένο βόλι τον είχε βρει στο ένα φτερό και περίμενε λίγο ακόμα ώστε να «πληγωθεί» και στο άλλο, για να ελευθερωθεί. Να πετάξει όσο πιο ψηλά μπορεί και από κει να ζωγραφίσει στα σύννεφα ότι έχει ζήσει. Το «πουλί» πέταξε εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ του.
Επιασε ουρανό για να συναντήσει τον Μίμη. Αυτός ήταν που τον… βάφτισε «πουλί», σε ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός είχε μείνει με οκτώ παίκτες γιατί αποβλήθηκαν ο Λουκανίδης, ο Ανδρέου και ο Κυριακίδης. Αλλά ο Τάκης Οικονομόπουλος έπιανε τα πάντα. Στα αποδυτήρια ο Δομάζος του απέδωσε το προσωνύμιο ζωής. «Πω πω τι έκανε σήμερα το πουλί. Ετσι ήσουν, πουλί!».
τάκης-οικονομόπουλος-το-πουλί-πέτα-563462746
Τάκης Οικονομόπουλος: Πέθανε ο παλαίμαχος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού
Το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός, μετά τον Μίμη Δομάζο, το καλύτερο «10αρι» τους, θρηνούν από σήμερα και τον καλύτερο τερματοφύλακα τους. Ο Τάκης Οικονομόπουλος δεν ήταν ταξιδιάρικο πουλί. Από την Καλλιθέα μέχρι την Ριζούπολη κι από κει στην Λεωφόρο. Εκει «φώλιασε» και υψώνοντας το τεράστιο κορμί του έγινε άγρυπνος φρουρός των γκολπόστ.
Τάκης Οικονομόπουλος: Το «πουλί» πέταξε και έπιασε ουρανό-1
Το σπίτι του λίγα μέτρα πιο δίπλα από τον ΗΣΑΠ της Καλλιθέας. Εκεί και το παντοπωλείο του πατέρα του που ήταν παλαιστής της ζωής αλλά και πραγματικός, παίρνοντας μέρος στους δεκάδες αγώνες που γίνονταν εκείνη την εποχή.
«Κυρ Γιάννη, φέρε τον γιο σου στον Ολυμπιακό. Πίεσε τον, θα τον έχω από κοντά…» του έλεγε σχεδόν κάθε μέρα ο Μπάμπης Κοτρίδης που έμενε δύο στενά παρακάτω. Ο Κώστας Νεστορίδης γείτονας και αυτός, μόλις είχε κάνει την μεταγραφή του στον Πανιώνιο, τον παρακολουθούσε να παίζει στις αλάνες της Καλλιθέας με τα άλλα παιδιά.
Ομως ο Τάκης ήταν γεννημένος Παναθηναϊκός. Ηταν δεν ήταν οκτώ ετών όταν είχε δει ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και ενθουσιάστηκε από τη νίκη και την εμφάνιση των πράσινων επί του αιώνιου αντιπάλου. Με αυτό το παιχνίδι έβαλε μια για πάντα το «τριφύλλι» στην ψυχή και στο μυαλό του. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, που ήταν πυγμάχος και σέντερ μπακ στον Φωστήρα αλλά και ο ξαδελφός του που αγωνιζόταν επίσης στον «Φονέα των Γιγάντων», του έκαναν τις πρώτες προπονήσεις στο οικόπεδο του σπιτιού τους. Για τέρμα χρησιμοποιούσε το ρινγκ. Οταν κάθισε για πρώτη φορά κάτω από κανονικό τέρμα ένιωσε παντοκράτορας.
Το «στοπ» στον Καμάρα και το «όχι» στον Ολυμπιακό
Το 1959 στα 15 του, υπέγραψε το παρθενικό του δελτίο με την ΑΕ Καλλιθέας που τότε αγωνιζόταν στην ΕΠΣ Αθηνών, όμως μόλις σε λίγους μήνες βρέθηκε να παίζει σε ομάδα Α ́ εθνικής. Στον τότε πανίσχυρο Απόλλωνα. Σε μια προπόνηση της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης που προπονούνταν και η ΑΕ Καλλιθεας, ο Αριστείδης Καμάρας επιχείρησε ένα δυνατό σουτ προς την εστία του Οικονομόπουλου.
Σε ματς με την ΑΕΚ την περίοδο 1966-1967 – Φωτ.: Intime
Με μια εντυπωσιακή εκτίναξη στο δεξί «Γ», το «πουλί» το απέκρουσε, με τον μετέπειτα συνοδοιπόρο του να μένει έκπληκτος. Ο Καμάρας τον πρότεινε στον Γιουγκοσλάβο προπονητή Κίριλ Σιμονόφσκι και ο Απόλλωνας με συνοπτικές διαδικασίες τον απέκτησε με το ποσό των 5.000 δραχμών. Έτσι ο Οικονομόπουλος θα ξεκινουσε τη σεζόν 1959-60 συμπαικτης με ονόματα όπως ο διεθνής Γιάννης Χολέβας, τα αδέλφια Γιώργος και Αριστείδης Καμάρας και ως
αναπληρωματικός του πρωην τερματοφύλακα της Εθνικής Ελλάδας, Στάθη Τσανακτσή.
Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν μπορεί να είχε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής, όμως συνέλεξε πολύτιμες εμπειρίες ως μέλος μιας ομάδας που τερμάτιζε στην πρώτη πεντάδα του πρωταθληματος. Την περίοδο 1961-62 ο Απόλλων κατετάγη τρίτος και το καλοκαίρι δόθηκε στη Προοδευτική ώς αντάλλαγμα της μεταγραφής του Γιάννη Βερεμέντη.
Ολα άλλαξαν με την έλευση του θρύλου του Παναθηναϊκού Αντώνη Μηγιάκη στον πάγκο των «βυσσινί», ο οποίος τον πίστεψε και τον έχρισε βασικό και αναντικατάστατο. Τον είχε πρωτογνωρίσει στα 12 του, όταν πήγε να δοκιμαστεί στα τσικό του Παναθηναϊκού. «Τότε με είχε απορρίψει. Ημουν πολύ αδύνατος. Μου είπε, “πήγαινε να δυναμώσεις και να ξαναέρθεις αργότερα”», είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη του στο «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ» πριν τέσσερα χρόνια.
Τάκης Οικονομόπουλος: Το «πουλί» πέταξε και έπιασε ουρανό-3
Τα νέα από τον Κορυδαλλό έγιναν γνωστά πρώτα στον Ολυμπιακό που δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος. Ομως ο 20χρονος Οικονομόπουλος είπε από νωρίς το πρώτο μεγάλο «όχι» αφού επιθυμούσε μεταγραφή στην ομάδα της καρδιάς του. Και αυτό το «όχι» ήταν που τον οδήγησε σύντομα στο «τριφύλλι». Ο προπονητής των «πράσινων» , Στέφαν Μπόμπεκ, ζήτησε από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού να τον υπογράψει μετά από ένα φιλικό με την Προοδευτική. Οι Κορυδαλλιώτες εισέπραξαν 130.000 δραχμές και ο Τάκης Οικονομόπουλος, για 13 χρόνια, από το 1963 έως το 1976, έζησε τις πιο συγκλονιστικές στιγμές με τους «πράσινους», με αποκορύφωμα τον τελικό του Γουέμπλεϊ με τον Αγιαξ και τις σπουδαίες αποκρούσεις που έκανε.
Το ρεκόρ των 1086 λεπτών, η Ρεάλ και ο νέος ρόλος
Με τον Παναθηναϊκό κέρδισε 5 πρωταθληματα, 2 κυπελλα, φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής 25 φορές και πέτυχε ένα απλησίαστο ρεκόρ που γράφτηκε στα στατιστικά
κιτάπια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και η IFFHS (Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου) τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία ελληνική 11άδα όλων των εποχών.
Μόλις στην δεύτερη σεζόν του στον Παναθηναϊκό, την περίοδο 1964-65, υπέγραψε ένα μοναδικό κατόρθωμα που συζητείται ακόμη μέχρι και σήμερα, 60 χρόνια μετά. Το «πουλί» κράτησε απαραβίαστη την εστία του γα 1086 λεπτά, ένα ρεκόρ που πιθανότατα θα μείνει ζωντανό για πολλά χρόνια ακόμη. Ο Παναθηναϊκός του Στέφαν Μπόμπεκ που κατέκτησε το πρωτάθλημα, έκανε έναν φανταστικό δεύτερο γύρο αμυντικά, δεχόμενος μόλις δύο γκολ σε 16 αγώνες.
Μίμης Δομάζος (1942 – 2025): Τα μυθικά παράσημα του μεγάλου «στρατηγού»
Στις 17/1/1965, για την 14η αγωνιστική, δέχτηκε την ισοφάριση από την Προοδευτική σε 2-2 στο 79ο λεπτό. Ακολούθησαν 11 αγώνες, όπου ο Παναθηναϊκός δεν δέχτηκε γκολ με τον Οικονομόπουλο κάτω από τα δοκάρια. Όταν έληξε ο αγώνας Παναθηναϊκού – Πιερικού 0-0, ο Οικονομόπουλος είχε κρατήσει την εστία του ανέπαφη για 1001 λεπτά. Στις 16/5 για την 26η αγωνιστική σε ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς στο Χαριλάου, οι «πράσινοι» μέχρι το 64 ́ προηγούνταν με 4-0 και φαινόταν ότι το σερί θα συνεχιστεί. Ομως στο το 85’ ο Γιάννης Καραμυτιλιός έκανε την ζημιά σκοράροντας, μείωσε σε 4-1 και τερμάτισε το σερί. Περισσότερο τον πλησίασαν ο Γιόζεφ Βάντσικ με 908 λεπτά και ο Βασίλης Κωνσταντίνου με 907, και οι δύο, υπερασπιζόμενοι την εστία του Παναθηναϊκού.
Με βάση τα στατιστικά στοιχεία της εποχής, ο Οικονομόπουλος είχε σπάσει το ρεκόρ του Σκωτσέζου τερματοφύλακα της Σέλτικ Τσαρλς Σο που κρατούσε από το 1914, δηλαδή 51 ολόκληρα χρόνια! Τότε, το «νούμερο ένα» των «καθολικών» κράτησε ανέπαφη την εστία του για 1010 λεπτά στο Σκωτσέζικο πρωτάθλημα. Ο Σο πήγε στα 1.287 λεπτά σε όλες τις διοργανώσεις, με το «πουλί» συχνά πυκνά να εκφράζει το παραπονό του πως τα δικά του λεπτά είναι πολλά περισσότερα αν συμπεριληφθεί το κύπελλο Ελλάδας.
Δυο φορές η Ρεάλ Μαδρίτης τον έβαλε στο στόχαστρο της. Την πρώτη το 1967 και την δεύτερη την σεζόν του τελικού του Γουέμπλεϊ το 1971. Μάλιστα όπως λέγεται, προσέφερε ένα ποσό της τάξεως των 15 εκατομμυρίων δραχμών, ιδιαίτερα μεγάλο για εκείνα τα χρόνια. Ωστόσο όπως τόνιζε ο ίδιος, η χούντα δεν άφησε, πιέζοντας τον Παναθηναϊκό να μην τον πουλήσει. Το 1976 η ανανέωση που επιχείρησε η ομάδα τον έκανε να θεωρήσει πως υποτιμήθηκε η προσφορά του. Πήγε στην Παναχαϊκή και με τις εμφανίσεις του την κράτησε στην κατηγορία ενώ την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Ριζούπολη και τον Απόλλωνα όπου σε ηλικία 36 ετών έκλεισε την καριέρα του κάνοντας σπουδαία παιχνίδια.
Το κεφάλαιο Παναθηναϊκός ωστόσο δεν έκλεισε ποτέ αφού την πρώτη χρονιά του
επαγγελματικού ποδοσφαίρου 1979-80, ανέλαβε το πόστο του προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας αποδεχόμενος την πρόταση του Γιώργου Βαρδινογιάννη.
Μέχρι το 2006 όπου αποχώρησε, δούλεψε με όλους τους τερματοφύλακες του «τριφυλλιού» ενώ ήταν αυτός που πίστεψε στο ταλέντο του Αντώνη Νικοπολίδη όταν ο τελευταίος είχε έρθει στην Παιανία από την Αρτα. Αν υπολογίσει κανείς το πότε ξεκίνησε να προσφέρει υπηρεσίες στον σύλλογο και πότε ολοκλήρωσε, πρόκειται για έναν κύκλο 43 ετών.
Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες
Στην πορεία της ζωής του Τάκη Οικονομόπουλου αποκαλύφθηκε και ένα ταλέντο που το κρατούσε για πολλά χρόνια κρυφό. Μόνο οι συμπαίκτες του και οι στενοί του φίλοι το γνώριζαν. Οταν πια αφοσιώθηκε αποκλειστικά σε αυτό, αναδείχθηκαν δημόσια και οι ιδιαίτερες καλλιτεχνικές του ανησυχίες.
Η ζωγραφική ήταν η δεύτερη αγάπη του παλαίμαχου άσου. Από μικρό παιδάκι του άρεσε να ζωγραφίζει σε ένα χαρτί κάτι που έβλεπε και του έκανε εντύπωση. Στις αποστολές σχεδόν πάντα είχε στις τσάντες του καμβάδες, πινέλα και χρώματα.
Αγαπούσε να ζωγραφίζει τοπία, να αποτυπώνει ποδοσφαιρικές στιγμές που είχε βιώσει αλλά και στιγμές από την καθημερινότητα. Στα έργα του θα συναντήσει κανείς δικές του αποκρούσεις, την ιδιοφυΐα του Δομάζου, τα γκολ του Αντωνιάδη, την κατάμεστη Λεωφόρο.
Ακολούθησε τη δική του τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά όπως οδοντογλυφίδες, πευκοβελόνες, πρόκες, με αποτέλεσμα οι πίνακες του να αποκτούν τρισδιάστατη μορφή.
Ακόμη και οι καμβάδες που δημιουργεί είναι δικής του κατασκευής.
Συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Τα έργα του έχουν βραβευτεί 4 φορές μέσα στα καλύτερα έργα στον κόσμο από την Biennale της Βαρκελώνης, για τα έτη 1986-1987/ 1988-1989/ 1990-1991/ 1994-1995. Πολλοί από τους πίνακες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Τον Οκτώβριο του 2022, με τίτλο «Ζωγραφική Πανδημία», παρουσιάσε έκθεση με περισσότερα από 100 έργα τα οποία τα δημιούργησε κατά την διάρκεια της καραντίνας για την Covid 19.
Οπως έλεγε, ο αθλητισμός και η ζωγραφική είναι τέχνη και έφρενε ως τρανταχτό παράδειγμα τον αγαπημένο του «στρατηγό». «Ο ποδοσφαιριστής όπως και ο ζωγράφος είναι καλλιτέχνης. Δημιουργός. Θυμηθείτε τον Δομάζο για να το καταλάβετε. Μοναδική φινέτσα. Ο Μίμης ζωγράφιζε μέσα στα γήπεδα. Εκανε ότι ήθελε. Εστελνε την μπάλα με μοναδική ακρίβεια παντού και οι κινήσεις του έμοιαζαν με φιγούρα χορού.
Ποδόσφαιρο και ζωγραφική λοιπόν ίσον τέχνη» έλεγε και υπογράμιζε παράλληλα τα άλλα πολλά κοινά σημεία, με κυριότερα την προσήλωση στην επίτευξη των στόχων, την εξέλιξη, την πειθαρχία και το πείσμα.
«Από την θέση του τερματοφύλακα μπορεί κάποιος να επηρεάσει το θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα της ομάδας του. Έτσι συμβαίνει και στην ζωγραφική με το κοινό. Ο οποιοσδήποτε έχει ευθύνη σε αυτό που παρουσιάζει και στους δύο χώρους και πρέπει να εξελίσσεσαι».
Ενας ακόμη μεγάλος του ελληνικού ποδοσφαίρου μας αποχαιρέτισε. Ειναι σίγουρο πως στην ουράνια 11αδα, το «Νο 1» κατοχυρώνεται σε αυτόν.
