ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ! Ο οδηγός του ΚΤΕΛ που μας έκανε να συγκινηθούμε

Οδηγός ΚΤΕΛ βρήκε πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και το παρέδωσε

Ακόμη και το… ντετέκτιβ έκανε ένας ευσυνείδητος οδηγός λεωφορείου του αστικού…ΚΤΕΛ στη Λαμία, για να σιγουρευτεί ότι το γεμάτο χρήματα πορτοφόλι που βρήκε μέσα στο όχημά του θα φτάσει στα χέρια του πραγματικού ιδιοκτήτη του! Και, τελικά, κατάφερε να τον εντοπίσει και να του το παραδώσει.

Παραδίδοντας μαθήματα εντιμότητας και αξιοπρέπειας, ο βιοπαλαιστής οδηγός δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να κρατήσει το πορτοφόλι που βρέθηκε μέσα στο λεωφορείο του μετά το πέρας των δρομολογίων, παρ’ όλο που είχε μέσα 1.000 ευρώ αλλά όχι και κάποια στοιχεία που να αποδεικνύουν την ταυτότητα αυτού που το έχασε. Το μοναδικό στοιχείο που μπορούσε να ακολουθήσει, ήταν η κάρτα ενός οδοντιάτρου που υπήρχε στο πορτοφόλι.

Επικοινώνησε μαζί του και τον έβαλε να τηλεφωνήσει σε όλους τους πελάτες του για να εξακριβώσει ποιος είχε επιβιβαστεί στο λεωφορείο και ταυτόχρονα είχε χάσει το πορτοφόλι του!

Έτσι, ο οδοντίατρος κατάφερε να εντοπίσει τον ιδιοκτήτη, που ήταν ένας φοιτητής ο οποίος σπουδάζει στη Λαμία. Όπως ήταν φυσικό, τα χρήματα ήταν απαραίτητα για την διαβίωσή του στην πόλη και δεν πίστευε στα αυτιά του όταν άκουσε ότι βρίσκονταν στα χέρια ενός τίμιου εργαζόμενου.

🚌 «Η Διαδρομή που Άλλαξε μια Ζωή» 💫

Ήταν ένα κρύο, μουντό απόγευμα του Νοέμβρη. Η βροχή έπεφτε ρυθμικά πάνω στα παράθυρα του λεωφορείου 040, που ξεκινούσε από το λιμάνι με προορισμό το κέντρο της Αθήνας. Οι επιβάτες, βιαστικοί και κουρασμένοι, είχαν χωθεί στις κουκούλες τους και στα κινητά τους, χωρίς να κοιτούν ο ένας τον άλλον. Ήταν μια ακόμα μέρα, μια ακόμα διαδρομή.

Στο πίσω κάθισμα, καθόταν μια γυναίκα γύρω στα 35, με μαύρα μαλλιά δεμένα ψηλά και βλέμμα χαμένο. Κρατούσε μια παλιά φωτογραφία στα χέρια της. Στη φωτογραφία, ένα μικρό αγόρι, γύρω στα 10, χαμογελούσε πλατιά μπροστά σε μια παιδική χαρά. Την κοίταζε και την ξανακοίταζε, σαν να ήθελε να μπει μέσα σ’ εκείνη τη στιγμή και να μην ξαναβγεί ποτέ.

Το λεωφορείο σταμάτησε στη στάση «Πανεπιστήμιο». Μπήκε μέσα ένας ηλικιωμένος άντρας, γύρω στα 80, με μια παλιά τραγιάσκα και μια μπαστούνα. Κρατούσε ένα μικρό μπουκέτο γαρίφαλα. Έψαξε να βρει θέση, μα όλα ήταν πιασμένα. Η γυναίκα σηκώθηκε αμέσως.

— Καθίστε, σας παρακαλώ, είπε χαμηλόφωνα.
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε ευγενικά.
— Ευχαριστώ, παιδί μου. Πάντα υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι.

Η γυναίκα κάθισε απέναντί του. Τα μάτια της έπεσαν στα γαρίφαλα. Ήταν νωπά, σαν να τα είχε κόψει μόλις.

— Είναι για κάποιον ιδιαίτερο; ρώτησε διστακτικά.
Ο άντρας την κοίταξε και έγνεψε.
— Για τη γυναίκα μου. Σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια που έφυγε. Κάθε μέρα της αφήνω ένα λουλούδι στο μνήμα. Δεν ξέρω αν με βλέπει… αλλά εγώ νιώθω πως είναι ακόμα δίπλα μου, εδώ στο λεωφορείο, στο σπίτι, στις αναμνήσεις.

Η γυναίκα ένιωσε το λαιμό της να σφίγγεται.
— Εγώ… έχασα τον γιο μου πριν τρία χρόνια, είπε σιγανά. Από τότε παίρνω κάθε μέρα το ίδιο λεωφορείο, την ίδια ώρα. Ήταν η διαδρομή που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Ξέρω πως δεν θα ξαναγυρίσει… αλλά όταν κοιτάζω απ’ το παράθυρο, νιώθω πως κάθε σταγόνα βροχής μου ψιθυρίζει πως κάπου εκεί έξω είναι ακόμα το χαμόγελό του.

Ο γέρος την κοίταξε συγκινημένος.
— Τελικά, κορίτσι μου, οι απουσίες είναι σαν τα καθίσματα σ’ αυτό το λεωφορείο. Κάποια μένουν άδεια για πάντα… αλλά πάντα υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που μπορεί να καθίσουν δίπλα σου και να σε βοηθήσουν να συνεχίσεις το ταξίδι.

Η γυναίκα δάκρυσε. Έγειρε το κεφάλι στο παράθυρο. Ο ήχος της βροχής έμοιαζε ξαφνικά γλυκός. Στην επόμενη στάση, ο γέρος σηκώθηκε.
— Να προσέχεις, παιδί μου. Και να θυμάσαι… η αγάπη δεν φεύγει ποτέ. Μόνο αλλάζει θέση.

Βγήκε αργά, αφήνοντας πάνω στο κάθισμα ένα γαρίφαλο.
Η γυναίκα το πήρε στα χέρια της. Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ένιωσε ένα ζεστό χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό της.

Το λεωφορείο ξεκίνησε πάλι. Η πόλη φάνταζε λίγο πιο φωτεινή.

⸻

💭 Ηθικό δίδαγμα:

Η ζωή είναι γεμάτη διαδρομές που δεν επιλέγουμε, αλλά μέσα σε αυτές συναντάμε ανθρώπους που μας θυμίζουν ότι η αγάπη δεν τελειώνει με τον χωρισμό ή τον θάνατο. Συνεχίζει να ταξιδεύει — μέσα στα βλέμματα, στα χαμόγελα, και στα μικρά θαύματα που συμβαίνουν κάθε μέρα, όταν δεν το περιμένουμε. 🕊️