Κάποιοι άνθρωποι μόλις σε δουν πεσμένο σου δίνουν μια να πας πιο κάτω…
Τι πρέπει να κάνεις όταν ένας άνθρωπος είναι πεσμένος κάτω; Τον βοηθάς; Τον αγνοείς; Η, αν είσαι τέρας μπορεί να του δώσεις και καμιά κλοτσιά; Κάποιοι άνθρωποι (και ευτυχώς δεν είναι αυτό το σύνηθες) πιστεύουν ότι μόνο μία κλοτσιά στον άλλον, δεν είναι αρκετή και ότι καλό είναι να του ρίξουν και καμιά μπουνιά, ίσως να τον φτύσουν κιόλας!
Αυτή είναι η ιστορία του Γιώργου και της Λίνας. Η Λίνα ήταν μια από τις καλύτερες μου φίλες. Έμεινε στην πόλη στην οποία γεννηθήκαμε, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της τελειώνοντας το Λύκειο και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Η ζωή τους όμως δεν ήταν ευτυχισμένη. Ο Γιώργος εθίστηκε στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, έτσι το χάος επικράτησε στη ζωή τους. Μετά από χρόνια κακοποίησης η Λίνα πήρε διαζύγιο.
Πέντε μήνες μετά διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Πήγα να την δω και ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά. Έμοιαζε υγιής. Την κοιτούσες και δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι υποβάλλονταν σε τόσο επώδυνες θεραπείες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με αυτούς που πάσχουν από καρκίνο, κάποιες φορές φαίνεται ότι είναι άρρωστοι και άλλες φορές όχι. Η Λίνα είχε τα περισσότερα από τα μαλλιά της και φαινόταν μια χαρά. Η επίσκεψη μου ήταν πολύ ωραία αλλά κάθε φορά που δεν ήταν μπροστά, έκλαιγα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις συζητήσεις μας, μου είπε ότι ο γάμος της με τον Γιώργο, ήταν η αιτία της αρρώστιας της. Η κακοποίηση που υπέστη από εκείνον, δηλητηρίασε σταδιακά την ψυχή και το σώμα της.
Επειδή η Λίνα δεν είχε χρήματα, πολλοί από τους ανθρώπους στην πόλη την βοηθούσαν. Ένα καφέ μπαρ στη περιοχή, διοργάνωσε έρανο για εκείνη. Εκείνη τη νύχτα, ενώ η Λίνα ήταν στην εκδήλωση, ο Γιώργος εμφανίστηκε μεθυσμένος και άρχισε να της ουρλιάζει. Μια άλλη φορά την πήρε τηλέφωνο και της είπε, ότι της άξιζε που έπαθε καρκίνο επειδή τον χώρισε.
Η Λίνα πέθανε ένα πρωινό του Οκτώβρη, μερικές μέρες μετά τα γενέθλια της. Άφησε πίσω τα τέσσερα παιδιά της, ηλικίας 15, 13, και τα 4 ετών δίδυμα. Επειδή ο Γιώργος δεν ήταν σε θέση να τα φροντίσει, η 28χρονη αδελφή της Λίνας, πήρε την κηδεμονία τους και τα πήρε μαζί της στη πόλη που έμενε. Παρά το γεγονός ότι ήταν ελεύθερη και μέσα σε μια μέρα απέκτησε ξαφνικά 4 παιδιά, έγινε μια πολύ καλή μητέρα!
Η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή ενός εθισμένου δεν είναι ποτέ καλή. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την συμπεριφορά του Γιώργου, μετά τη διάγνωση του καρκίνου της γυναίκας του. Όταν κάποιος βρίσκεται στα πατώματα -και ειδικά όταν αυτός ο κάποιος, σου έχει χαρίσει 4 παιδιά-δεν τον χτυπάς. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να φύγεις. Τότε πίστευα ότι ο Γιώργος ήταν ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο. Τώρα ξέρω ότι είχα κι εγώ τον δικό μου Γιώργο (τον τότε σύζυγο μου) και ότι ήταν ικανός να κάνει τα ίδια.
Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα το πατρικό μου, πήγα στον τάφο της Λίνας και της μίλησα για πολύ ώρα. Δυστυχώς είχαμε κοινά βιώματα. Μπορώ να καταλάβω, τι είχε περάσει.
Μετά τον θάνατο της Λίνας, έκανα ότι μπορούσα για να παίρνω τα δίδυμα ένα Σαββατοκύριακο κάθε μήνα. Αυτό ήταν για την αδελφή της Λίνας, ένα διάλειμμα που χρειαζόταν πολύ και που μου επέτρεπε να εκπληρώσω την υπόσχεση που είχα δώσει στη φίλη μου, τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Με τον καιρό όμως, ήταν πιο δύσκολο να παίρνω τα δίδυμα γιατί παρ’ όλο που ο άντρας μου, έλεγε ότι με υποστήριζε, κάθε φορά που έπαιρνα τα παιδιά, τα χρησιμοποιούσε σαν δικαιολογία για να πίνει περισσότερο, να θυμώνει και να είναι χειρότερος απ’ότι συνήθως.
Ένα από εκείνα τα Σαββατοκύριακα, κάλεσα την αστυνομία στο σπίτι μας για να τον ηρεμήσει. Ενώ οι αστυνομικοί περίμεναν τον άντρα μου να μαζέψει τα πράγματα του και να φύγει, έφτασε η αδελφή της Λίνας. Ήταν τόσο ντροπιαστικό για ‘μένα. Δεν μπορούσα πλέον να παριστάνω ότι η ζωή μου με τον άντρα μου, ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο φαινόταν. Εκείνη την νύχτα η αδελφή της Λίνας, έμαθε ότι ζούσα μια κόλαση. Απασχόλησε τα παιδιά μέχρι η αστυνομία και ο άντρας μου να φύγουν και όταν έφυγαν, κάθισε μαζί μου και μ’ αγκάλιασε όσο εγώ έκλαιγα. Ήξερε τι βίωνα – το είχε βιώσει και η αδελφή της.
Η ιστορία της Λίνας, είναι τραγική. Ακόμα με στοιχειώνει και την σκέφτομαι συχνά. Έχασα μεγάλο κομμάτι της πίστης μου στους ανθρώπους μετά τον θάνατό της και ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασα με τον δικό μου βασανιστή, τον σύζυγο μου. Όμως ο χρόνος θεραπεύει όλες τις πληγές και ευτυχώς επέλεξα να πάρω τον χρόνο μου και να θεραπευτώ!
Πηγή: divorcedmoms.com – singleparent.gr