Έχασα τη γυναίκα μου στον καύσωνα του 1987
Το 1987 είναι μία χρονιά που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Γενάρη γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μου και το καλοκαίρι έχασα τη γυναίκα μου. Ο καύσωνας εκείνης της χρονιάς είναι κάτι που έμεινε στην ιστορία. Η Αθήνα για 8 ολόκληρες μέρες έβραζε κυριολεκτικά.
Το ΕΚΑΒ δεχόταν κάθε μέρα εκατοντάδες κλήσεις από ανθρώπους με καρδιολογικά και αναπνευστικά προβλήματα. Μην κοιτάτε που σήμερα έχουμε τα κλιματιστικά και οι άνθρωποι πιο μεγάλης ηλικίας πηγαίνουν σε κλιματιζόμενες αίθουσες. Τότε δεν υπήρχαν όλα αυτά και σε συνδυασμό με το νέφος και το τσιμέντο τη νύχτα η θερμοκρασία δεν έπεφτε κάτω από τους 30 βαθμούς. Το χειρότερο ήταν ότι είχαμε πολλές διακοπές νερού και ρεύματος.
Στην αρχή σημειώθηκαν 3-4 περιστατικά θανάτων αλλά τις προσεχείς ημέρες οι άνθρωποι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον.
Μέσα στον καύσωνα, έχασα τη γυναίκα μου. Πέθανε από έμφραγμα λόγω της ζέστης. Καλέσαμε ασθενοφόρο αλλά με τον πανικό που γινόταν άργησε να έρθει και λίγο πριν φτάσουμε στο Ευαγγελισμό είχε πεθάνει. Αυτό που ακολούθησε δεν έχει προηγούμενο. 1.300 άτομα που να θαφτούν; Στα νεκροταφεία γινόταν πραγματικά πανικός. Οι νεκροθάλαμοι στα νοσοκομεία είχαν γεμίσει, δεν υπήρχε χώρος για άλλους νεκρούς. Οι νεκροί παρέμεναν άταφοι και στοιβάζονταν μέχρι και σε βαγόνια ψυγεία του ΟΣΕ. Η γυναίκα μου θάφτηκε 10 μέρες μετά. Δεν υπήρχε χώρος στα νεκροταφεία ούτε για ζήτω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία εικόνα. Όπου δεν υπήρχαν ψυγεία διατήρησης νεκρών η δυσοσμία ήταν αφόρητη και πέταγαν κυριολεκτικά τους νεκρούς στα ψυγεία χωρίς το φέρετρο για να χωρέσουν περισσότεροι.
Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής οι νεκροί δεν ήταν 1.300 όπως επισήμως ανακοινώθηκε αλλά πάνω από 3000. 7 μέρες μετά άρχισε να πέφτει η θερμοκρασία. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχω ζήσει όχι μόνο επειδή έχασα τη γυναίκα μου αλλά επειδή χάθηκαν τόσοι άνθρωποι χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα να σώσουν τους εαυτούς τους.
Έμεινα μόνος να μεγαλώνω δύο μωρά: ένα αγοράκι 2 ετών και ένα κοριτσάκι μόλις 6 μηνών. Δεν ξέρω πώς αντέξαμε, ξέρω μόνο ότι τα παιδάκια μου μεγάλωσαν ορφανά και ότι έδωσα μεγάλο αγώνα για να τα φτάσω εδώ που τα έφτασα. Πάντα θυμόμαστε τη μανούλα τους με μεγάλη αγάπη και στεναχώρια για τον τρόπο που έφυγε. Ήταν πολύ νέα αλλά δεν άντεξε τη ζέστη και την πρόδωσε η καρδιά της. Φέτος που ο ένας καύσωνας πέφτει μετά τον άλλον την έχω συνεχώς στο μυαλό μου και εύχομαι αυτό που έτυχε σε μένα να μην ξανατύχει ποτέ σε κανέναν άνθρωπο…
Κύριος Μανώλης
πηγή : singleparent.gr