Ίλιγγος Τέλος… Κάνε Αυτό τη Στιγμή που θα σε Πιάσει και θα Φύγει στο Λεπτό
Η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ωτορινολαρυγγολογίας στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Κολοράντο, Carol Foster, έχει το κόλπο που χρειάζεστε για να αντιμετωπίσετε τον ίλιγγο.
Αυτή η τεχνική είναι πολύ αποτελεσματική και έχει βοηθήσει πολλούς ασθενείς που πάσχουν από χρόνιους ίλιγγους.
Ξεκινήστε πέφτοντας στα γόνατα. Γείρτε το κεφάλι προς τα πάνω, κοιτάξτε το ταβάνι και μετά βάλτε το στο πάτωμα. Μετά, στρίψτε το για να κοιτάξετε τον αριστερό αγκώνα.
Κάντε μία παύση και αναπνεύστε μέχρι η ζαλάδα να υποχωρήσει. Επαναφέρετε το κεφάλι σας στο κέντρο και σηκώστε το έτσι ώστε να είναι στην ευθεία με την πλάτη.
Καθίστε πίσω και αναπνεύστε χαλαρά μέχρι να ηρεμήσετε.
Τρόποι αντιμετώπισης του ιλίγγου
Ο ίλιγγος αντιμετωπίζεται με φαρμακολογική θεραπεία, ειδικές ασκήσεις και σπανιότερα με χειρουργική θεραπεία.
Σε περίπτωση ενός περιστατικού οξέος ιλίγγου, συνιστάται ξεκούραση και παραμονή στο κρεβάτι, ώστε να περιοριστεί η βαρύτητα των συμπτωμάτων. Σε οξεία προσβολή ιλίγγου με βαριά συμπτωματολογία, η ενδομυϊκή χορήγηση χλωροπρομαζίνης ή διαζεπάμης μπορεί να οδηγήσει σε υποχώρηση της προσβολής. Ο ασθενής πρέπει επίσης να λαμβάνει δίαιτα ανάλατη και πλούσια σε πρωτεΐνες.
Στην οξεία φάση ενός ιλίγγου μετά την κρίση, χορηγούνται φάρμακα που συνήθως είναι αντιισταμινικά, αντιχολινεργικά, αντιεμετικά, κατασταλτικά του λαβύρινθου, καθώς και καταπραϋντικά-υπνωτικά. Ως συνήθης αγωγή εφόδου χορηγείται ένα αντιεμετικό-αντιιλιγγικό όπως η διμενυδράτη είτε από το στόμα ή σε υπόθετο από το ορθό, ή ένα αντιισταμινικό-αντιιλιγγικό όπως η κινναριζίνη ή κάποιο κατασταλτικό.
Θα πρέπει όμως να διευκρινιστεί ότι ενώ τα φάρμακα βελτιώνουν πολύ τα συμπτώματα στην οξεία φάση, εντούτοις στη χρόνια φάση μπορεί να τα επιδεινώσουν, κι αυτό διότι εμποδίζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα να αναπτύξει από μόνο του μηχανισμούς εξισορρόπησης της βλάβης.
Έτσι, τα φάρμακα πρέπει να χορηγούνται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ενώ στη συνέχεια θα πρέπει να διακόπτονται σύμφωνα με την οδηγία του γιατρού.
Στη χρόνια φάση συνιστάται στον ασθενή να κάνει ειδικές ασκήσεις που έχουν ως στόχο να αναπτύξουν ένα είδος αντοχής και ανοχής στον ίλιγγο. Στην ουσία οι ασκήσεις έχουν σαν σκοπό να προκαλέσουν τα συμπτώματα του ιλίγγου και να βοηθήσουν τον εγκέφαλο να αντισταθμίσει τις άνισες απαντήσεις από τους δύο λαβύρινθους.
Με αυτό τον τρόπο ο εγκέφαλος προοδευτικά «εκπαιδεύεται» στο να μάθει να αγνοεί τα ερεθίσματα που προκαλούν τον ίλιγγο. Οι ασκήσεις πρέπει να γίνονται καθημερινά, για τουλάχιστον 3 μήνες, μέχρι που σιγά-σιγά ο ίλιγγος να αρχίσει να φθίνει. Τις ασκήσεις πρέπει να τις δείξει στον ασθενή εξειδικευμένος ωτολόγος, που θα συστήσει ποιες ακριβώς πρέπει να επιτελούνται ανάλογα με την εξέλιξη που παρουσιάζει ο ασθενής.
Τέλος, σε περιπτώσεις που ο ίλιγγος παρά την εφαρμογή μακροχρόνιας φαρμακευτικής αγωγής και σωματικής άσκησης δεν υποχωρεί, και δυσκολεύει πολύ την καθημερινότητα του ασθενούς, υπάρχει η δυνατότητα ενδοτυμπανικών εγχύσεων με εξαιρετικά αποτελέσματα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις και ανάλογα πάντα με την αιτία, προβαίνουμε σε χειρουργική αντιμετώπιση.
(*) Ο Δρ. Κ.Θ. Μακρυπίδης είναι χειρουργός ΩΡΛ-Πλαστική Χειρουργική Προσώπου και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Πλαστικής Προσώπου D.O.H.N.S. Royal College of Surgeons (www.drmakrypidis.gr)
Πηγή