Προσωπική ιστορία: Ζω μόνη εδώ και 10 χρόνια – και δεν το αλλάζω με τίποτα
Καλησπέρα και από την πρώτη κιόλας γραμμή ένα μεγάλο μπράβο για όλη την ομάδα, τα θέματα που επιλέγετε, τις ψύχραιμες προσεγγίσεις και τις ευχάριστες πινελιές.
Αποφάσισα να σας γράψω με αφορμή μία είδηση που είχατε δημοσιεύσει για τη Σαρλίζ Θέρον η οποία αποφάσισε να ζει μόνη και αν προκύψει κάτι καλό βλέπουμε… Λοιπόν, είμαι 45 χρονών και τα τελευταία 10 χρόνια ζω μόνη. Και δεν το αλλάζω με τίποτα. Μην πέσετε να με φάτε, λύνω απορίες αμέσως.
Ναι, έχω σχέση. Ναι, έχω παιδί. Ναι, είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και πάλεψα πολύ γι’ αυτό. Και, ναι, αγαπάω τη ζωή μου τώρα όσο τίποτα. Χρειάστηκε ένα πολύ κακό διαζύγιο με εξαφανισμένο τον πατέρα της κόρης μου εδώ και σχεδόν 8 χρόνια. Έμεινα στον άσο, έχασα τα πάντα και κυρίως την ψυχική μου ηρεμία. Χρειάστηκαν 4 απαίσια χρόνια για να μπορέσω να ορθοποδήσω με μοναδική βοήθεια αυτή των γονιών μου που ήταν δίπλα μου σε δικαστήρια, επιμέλειες, διατροφές (όσο είδατε εσείς φράγκο, είδα και εγώ). Όταν ξεμπέρδεψα απ’ όλα αυτά ήμουν ήδη 40!
Ακολούθησαν δύο χρόνια ηλίθιας περιπλάνησης με σχέσεις που δεν πήγαιναν πουθενά ή θέλαμε διαφορετικά πράγματα. Όταν πλέον βρήκα έναν άνθρωπο που μπορούσαμε να βαδίσουμε μαζί το πρίσμα μου είχε αλλάξει ε-ντε-λώς και μαντέψτε: ήμουν μια άλλη.
Ναι, δουλεύω σαν τρελή. Ναι, έχω υποχρεώσεις και προβλήματα, όμως, τώρα πια το να ζω μόνη μου με ελάχιστα Σαββατοκύριακα και διαλείμματα με έναν σύντροφο που λόγω δουλειάς ταξιδεύει πολύ και μένει αρκετές εβδομάδες στο εξωτερικό, νομίζω ότι βρήκα την υγειά μου.
Δεν είναι απλώς ότι δεν έχεις κάπου να δώσεις λογαριασμό. Είναι μια άλλη οπτική της γυναικείας ζωής που εμένα μου πάει πολύ. Εντάσεις, καβγάδες, προστριβές, στενοχώριες που τόσο πολύ υπήρχαν σε κάθε βήμα της προηγούμενης ζωής μου για κάποιον λόγο ελαττώθηκαν στο ελάχιστο. Το παιδί μου είναι προτεραιότητα, αλλά με κάποιον τρόπο είμαι πλέον προτεραιότητα και εγώ και κανένα αγκάθι δεν βασανίζει την καρδιά μου.
Διαβάζω τις ιστορίες σας και πολύ συχνά βρίσκω μέσα τους τον παλιό μου εαυτό, όταν πίστευα ότι θα βρεθεί λύση, ότι θα αλλάξει εκείνος και ότι θα καταφέρουμε να ευτυχήσουμε μαζί. Και όχι: δεν είναι ένα μοντέλο ζωής για όλες, όμως, κάποιες μας εξυπηρετεί και μας κάνει για πρώτη φορά μετά από καιρό να είμαστε καλά με εμάς.
Ξέρω ότι θα πείτε ότι εγώ είχα την οικονομική επιφάνεια να το κάνω και θα έχετε δίκιο. Δεν ξέρω χωρίς τη βοήθεια της δικής μου οικογένειας ούτε πού ούτε πώς θα ήμουν. Όμως, το υπόλοιπο, το χτίσιμο μίας καινούριας δουλειάς, μίας καινούριας ζωής με ένα παιδί, η αντιμετώπιση ενός σωρού στερεοτύπων – μεταξύ των οποίων και η “ανυπαρξία” του πατέρα της μικρής και πόσα άλλα απολύτως γραφειοκρατικά ήταν πράγματα που έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνη, όπως φυσικά και το μεγάλωμα του παιδιού…
Δεν λέω ότι η ζωή μου είναι πρότυπο, αλλά είναι μια ζωή που κόπιασα για να φτιάξω και ναι, έχω “κουμπωθεί” αναφορικά με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις των συντρόφων μου από εμένα. Κυρίως, όμως, κάτι που δύσκολα θυσιάζω τώρα πια είναι η ηρεμία, η ασφάλεια στις επιλογές μου και η σιγουριά ότι δεν θα βρεθώ “ναυάγιο” στα χέρια κάποιου που δεν με νοιάζεται πραγματικά.
Αλήθεια, σας ευχαριστώ που διαβάσατε ή θα αποφασίσετε να δημοσιεύσετε αυτή μου την εμπειρία.
Καλές ζωές και καλή τύχη σε όλες, όλους και όλ@
ΑΠΟ ΤΗΝ – Κ. Κ.